Wędrówka po to , co najlepsze

Dostałam maila . Od Krysi  Wspaniałej Istoty  zaprzyjaźnionej internetowo. Z propozycją napisania o swojej drodze do zdrowia . Czuję się zaszczycona. I tak siadłam i postanowiłam napisać . Swoją historię . Taki sobie zrobiłam prezent na zbliżające się czterdzieste któreś urodziny . Na Nowy Rok. Na nową drogę.

Wegetarianizm. To był chyba początek mojej drogi  do zdrowia i dobrego samopoczucia. Drogi , w której jestem , jestem i idę dalej.

To było ponad 20 lat temu , dokładnej daty nie pamiętam. Głęboka komuna. Dziwaczne czasy , gdy nic nie było w sklepach , pomarańcze wystane w tasiemcowych kolejkach raz do roku w okolicach Świąt Bożego Narodzenia. Jadałam wtedy mięso. Myślę , że gdybym wcześniej uzmysłowiła sobie , jak wiele cierpień zadaje się zwierzętom  zanim zostaną zjedzone – szybciej zostałabym wegetarianką. Bo taki był powód – współczucie dla zwierząt. Nie kojarzymy jakoś , że  żywa świnka to to samo zwierzątko , które leży na naszym talerzu tylko już martwe.

Mój wegetarianizm nie był początkowo dietą  rozsądnie zaplanowaną. Po wyrzuceniu mięsnego kotleta z talerza zostawały ziemniaki i surówka. Nie bardzo było wiadomo , czym zastąpić mięso . Nie było Internetu ( tu pewnie co młodszy czytelnik pokiwa głową z niedowierzaniem ;) , literatury , produkty wegetariańskie - nawet  tym nie śniłam. 

Jedyni wegetarianie , których wtedy znałam to moja Mama i Siostra . Domyślacie się , że nie było łatwo. Odpierać ataki przeciw , słuchać kpiących : „no przecież marchewka też czuje „ , robisz sobie krzywdę , przecież trzeba jeść mięso by żyć , mieć siłę …. Teraz jedynie uśmiecham się pod nosem , kiedyś przejmowałam się i złościłam  bardzo.

Jadłam białą mąkę , cukier , kupowane ciasteczka , sery i jajka , warzywa i owoce . I stale walczyłam z nadprogramowymi kilogramami.  Z alergią na pyłki , na kota , katarem siennym.  Alergie po latach ustąpiły. Nie wiem  , czy spowodował to upływ czasu , coraz zdrowsza dieta , czy też może tkwiły one w mojej głowie tak mocno , że manifestowały się w ciele.

Ale te nadprogramowe kilogramy nadal były. Nie muszę Wam pisać jak bardzo mi one życie zatruwały . W najcięższym ( wagowo ) okresie mojego życia ważyłam około 60 kg. Przy niewielkim wzroście potrafiły one skutecznie odebrać mi radość życia i obniżyć poczucie własnej wartości do minimum.

Po drodze do weganizmu rzuciłam palenie ( jejku jak ja mogłam kiedyś to sobie robić ????!! ).

8 miesięcy temu zmieniłam dietę na wegańską . Kilogramy zniknęły nawet nie wiem kiedy. Jestem szczupła ( huraaaaa ! ) . Jem dużo , lubię jeść a co ważne jem smacznie i bez wyrzutów sumienia ( zarówno wobec siebie jak i zwierząt ) . Mam dużo energii , dobrze się czuję , jestem zdrowa. Wyniki mam idealne . Nie chodzę do lekarza , bo nie mam po co . Minęły mi koszmarne trwające tygodniami migreny , które wyłączały mnie z życia na dobre.

Moja dieta wegańska oparta jest na zielonych szejkach , owocach , warzywach  ( dużo surowego ), roślinach strączkowych , brązowym ryżu , ciemnym makaronie , mące z pełnego przemiału , pełnoziarnistym pieczywie , orzechach , mleku sojowym .  Rzadko używam cukru ( trzcinowy ) i żywności przetworzonej. Pijam namiętnie  kawę ( nie wiem czy to dobrze , czy źle z punktu widzenia dietetyki  , ale lubię i nie odmawiam sobie ) , nie gardzę dobrym wytrawnym winem w rozsądnej ilości.

Muszę koniecznie tu wspomnieć o diecie witariańskiej . Nigdy nie przypuszczałam , że spróbuję. Dopóki nie trafiłam na wspaniałego bloga cudownej Istoty J  http://surowadieta.blogspot.com/

Dzięki Ewci spróbowałam i było to jedno z najwspanialszych doświadczeń w moim życiu . Nie jestem na surowej diecie teraz , ale gdy tylko miną zimne dni i pojawią się świeże sezonowe owoce i warzywa znów skorzystam . Można powiedzieć , że jestem okresową witarianką J

Tak wygląda moja droga na poziomie ciała. Jednak nie jestem tylko ciałem . Jestem istotą duchową wyposażoną w ciało . Jeśli razi Was słowo „ duchową „ możecie zastąpić słowem  energetyczną  np. I dlatego pisanie o drodze do zdrowia jedynie na poziomie ciała byłoby niepełne. Uważam , że nie ma zdrowego ciała bez zdrowego ducha . Jeśli coś w moim wnętrzu jest „ nie halo „ , budzi mój sprzeciw , pojawia się lęk od razu objawia się to w moim ciele i fizycznym samopoczuciu.

Zmieniam się również na  poziomie niecielesnym  , na co dzień może to nie jest spektakularne , ale z perspektywy czasu bardzo widoczne.

Jeszcze dwa lata temu byłam nieszczęśliwą i niewidzącą wyjścia z sytuacji kobietą uwikłaną w strasznie toksyczny związek z alkoholikiem , manipulantem i terrorystą psychicznym. Byłam zaszczutym zwierzątkiem .  Nikt ( bo i do zwierzeń skłonna w tamtej sytuacji nie byłam ) nie wie ile kosztowało mnie wyzwolenie się . Odzyskanie dawnej siebie . Powrót do normalności , którą teraz tak bardzo cenię. I z tego jestem dumna. Jestem odważna . No , troszkę odważna ;) .

Nie jest  łatwo napisać o czymś takim na forum publicznym . Robię to dlatego , że może chociaż jedna kobieta , która tkwi w niefajnym związku choćby rozważy możliwość zmian. Bo wiem , że czasem jest się tak daleko od siebie , że zmiany wydają się niemożliwe.

Moja droga do zdrowia , do siebie to przede wszystkim nauka kochania siebie. Niełatwa. Często

„ nie zasługiwałam „  byłam zbyt ……….. lub za mało…….. To wszystko tkwiło w mojej głowie. Takie były moje myśli. Wystarczyło je zmienić . Myśleć o sobie dobrze , być dla siebie dobrym  i kochać siebie. 

I nigdy się nie poddawać , bo każdego kolejnego poranka możecie zmienić swoje myśli , nastawienie i wibracje i zacząć od nowa. Wszystko. Coklowiek zechcecie.

Kocham Was <3

dziękuję za :

- maila od Krysi 

- bloga Ewci

- wegańskie inspirujące blogi

- za własnego bloga też

- za wolę walki

- za odwagę

- za minione  Święta

- za cały miniony rok

- za nadchodzący następny

- za dzisiejszy dzień

- przede wszystkim za Miłość

- za Niego :)